Zak chips
In de categorie “eigen zwaktes” heb ik er nog wel eentje te bekennen, namelijk deze: voor mij staat chips voor de ultieme craving (verlangen). Er is weinig anders dat zo’n sterke aantrekkingskracht op me heeft dan een zak chips in de voorraadkast op een vrijdagavond (op gebied van snacks dan natuurlijk 😉). Nu weet ik dat ik hierin niet de enige ben. Dat scheelt!
Mijn man en ik kunnen echt uitkijken naar een avondje “banken”. Iets wat op doordeweekse avonden er normaliter niet in zit, want vaak doen we dan andere dingen. Als het dan vrijdagavond is, gaan we er eens goed voor zitten: goeie serie aan, een lekker glaasje wijn en … iets lekkers erbij. Hoewel we ook wel eens wat anders kiezen, zoals een broodje of toastje met een smeerseltje, wint toch vaak de zak chips het dan, aangezien wij daar allebei gek op zijn. Mijn man heeft een lichte voorkeur voor paprikachips, maar ik vind de naturel vaak minstens zo lekker, óf het moet de robuuste chips met zeezout en peper zijn.
Wat me opvalt als we aan het snacken zijn: zo’n zak is ongelofelijk snel leeg! En het maakt niet zo veel uit of het om een kleine zak gaat (soms schaf ik die aan met goede voornemens) of een grotere, hij is net zo snel leeg. En hij gaat leeg. Altijd.
Natuurlijk weet ik dat ik bij de tv gedachtelozer eet, zeker als het een spannende politieserie betreft. Dan kraakt het op de bank dat het een lieve lust is! Maar ook als we een gezellige Franse komische niks-aan-de hand-film kijken, dan zijn ook ineens de schaaltjes leeg.
Ik weet het: zo is het ook bedoeld. Chips is gemaakt om daar een hele zak achter elkaar van leeg te eten. Chips valt immers onder de ultrabewerkte voedingsmiddelen en zo werkt dat met dat type voedingsmiddel: het is gemaksvoedsel waar je makkelijk veel van kan eten voordat je verzadigd raakt. Ik kan er dus eigenlijk helemaal niks aan doen dat die zak leeg gaat.
Omdat zo’n zak chips regelmatig zwaar op de maag ligt en ik dan ook wel een beetje spijt heb dat ik weer gezwicht ben, neem ik me regelmatig voor om iets anders op onze snackavond te kiezen. Dat lukt heel vaak niet, want tsja… die zak chips roept me gewoon vanuit de kast. De ene keer is het mijn man en de andere keer ikzelf die tegen de ander zegt: “ik zou eigenlijk best wel een beetje chips lusten.” En ja: als het woord “chips” eenmaal is uitgesproken, dan is er geen weg meer terug.
Hierover hebben we dan ook na de vakantie wat afspraken over gemaakt:
1) we gaan geen chips meer eten, maar kiezen iets anders (gezonders) om te snacken.
2) we kopen geen chips meer
3) we verleiden elkaar niet toch chips te eten
Nu zijn de kinderen de beroerdsten niet om hier een handje in te helpen. Onze kinderen menen namelijk dat zij enorm achtergesteld zijn op het gebied van chips eten. Onze dochter: “Wij mogen nooit chips van jullie.” Nu is dat niet waar, maar leg dat een achtjarige maar eens uit. Ze mogen wel chips van ons, maar het komt er gewoon niet van. Voor ons is het belangrijk dat chips niet ten koste gaat van hun andere, gewone eten, zoals boterhammen, fruit en avondeten. Hierin zit ‘m vaak de bottleneck. Wij hebben geen klagen: brood gaat gelukkig op en fruit ook. Avondeten wordt prima gegeten, de borden gaan vrijwel altijd leeg. Soms is hier aanzienlijke aansporing in nodig, maar dat is niet erg, ik ben al lang blij! Alleen… past hier dan mijns inziens geen chips meer bij, in elk geval niet op doordeweekse dagen. In het weekend zou hier wel ruimte voor zijn, maar de kinderen houden niet alleen van chips als het op lekkere dingen aankomt. Zo horen koek, taart en croissantjes ook in het rijtje van heerlijkheden, net als pizza, patat en pannenkoeken. Het zijn net gewone kinderen! Juist omdat de keuze in lekkere etenswaren zo groot is en het aantal geschikte eetmomenten beperkt, blijft chips voor de kinderen vaak iets dat simpelweg vergeten wordt.
In de zomervakantie eisten de kinderen echter hun eigen zak chips op, want: “jullie eten het steeds op voordat wij eraan toekomen.” Er is zelfs een sticker met hun namen opgeplakt ter bevestiging. En ja, gemaakte afspraken komen wij als ouders graag na: die zak chips is en blijft van hen.
Nu is er dus een zak chips (met naamsticker), die al ruim drie weken onaangebroken in de kast staat. De kinderen hebben in de tussentijd ook niet meer om chips gevraagd. Ook hebben we de afgelopen periode geen nieuwe chips gekocht. Mijn man en ik mogen onszelf hiervoor complimenteren: we zijn goed bezig! Toch is dit een vreemd fenomeen voor ons: een zak chips die een aantal weekenden overleeft. Misschien aan het einde van de week even checken of de houdbaarheidsdatum niet verlopen is…
